Με βεβαιότητα μπορούμε να διατυπώσουμε την άποψη ότι
η αβεβαιότητα που προκύπτει από μία σειρά κρίσεων , ποικίλης έντασης και τυπολογίας  θα είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς πάνω στο οποίο θα σχεδιασθεί η συλλογική διαβίωση.
Ο σύντομος  20ος αιώνας του Hobsbawm , διάρκειας 77 ετών
(1914 – 1991 )με δύο παγκόσμιες συρράξεις συνολικής διάρκειας 10 ετών και  σοβαρές οικονομικές κρίσεις όπως την χρηματιστηριακή του 1929 ,την πετρελαική του 1973 και τηνα σιατική του 1997 οδηγεί στην σκέψη ότι η κοινωνία της ευημερίας και της κατανάλωσης,η προσπάθεια για κοινωνικό κράτος και οικονομική σταθερότητα  που χτίστηκαν πάνω στην γκρεμισμένη Ευρώπη την δεκατία του 1950 έκανε τον κύκλο της .
Η 4η τεχνολογική επανάσταση και οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις
(οκονομικές,κοινωνικές,υγειονομικές) καθιστούν επιτακτικό το ζήτημα διαχείρισης της γης.

Τα όρια αστικού και περιαστικού τοπίου εξαφανίζονται διεκδικώντας νέες τυπολογίες κατοίκησης .

Δίπολα τύπου ατομικό-συλλογικό,μέσα-έξω,κατοικία-γραφείο,αναλογικό-ψηφιακό,κοντά–μακριά επαναπροσδιορίζονται.
Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός καταγράφει και μορφοποιεί το αφήγημα της ρευστής πραγματικότητας συγκροτώντας υπόθεση εργασίας .

Η πόλη χθές,σήμερα,αύριο μέσα από την φιλμική καταγραφή και την καταγραφή απόψεων .
Προκύπτουν ζητήματα προς διερεύνηση . Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός καλείται να προτείνει μέσα από το φάσμα της αρχιτεκτονικής γνώσης σε διαλεκτική σχέση με την οικονομική επιστήμη , την ανθρωπογεωγραφία , την ανθρωπολογία , σε διαλεκτική σχέση με μάι σειρά επιστημονικών πεδίων που θέτουν ταυτόχρονα προβληματισμούς και περιορισμούς .